Frank Starik (pseudoniem van Frank von der Mohlen) studeerde fotografie en mixed media aan de Rietveldacademie. Een eerste dichtbundel publiceerde Starik in eigen beheer. Als fotograaf werkte hij mee aan de in 1988 uitgegeven geruchtmakende bloemlezing Maximaal. Na nog enkele publicaties concentreerde Starik zich op zijn beeldende kunst, terwijl zijn dichterschap wat achteruitgeschoven werd. In dezelfde periode was hij zanger van de Willem Kloos Groep, die "harde muziek op tekst van dode dichters"[1] speelde en op het label van Staalplaat de cd Vinger in het zand uitbracht.
Sinds 2002 publiceert Starik opnieuw dichtbundels, waarvan sommige vergezeld gaan van een muziek-cd, maar soms ook van een tentoonstelling. Dichtkunst en beeldend werk combineert hij sindsdien dus meer.
Eveneens in 2002 richtte Starik in Amsterdam de Poule des Doods op, een dichterscollectief dat zorgt voor een passend gedicht bij de uitvaart van eenzame overledenen. Het initiatief van de Poule des Doods kent ondertussen beginnende navolging in Rotterdam, Den Haag en Antwerpen.
Door optredens, solo maar ook samen met muzikanten van de Willem Kloos Groep, en door opeenvolgende poëziepublicaties, krijgt Starik steeds meer bekendheid, wat ook blijkt uit de snelle herdrukken van zijn recentste uitgaven.
In 2009 is Starik één van de drie laureaten, die de Amsterdamprijs voor de Kunst ter grootte van 35.000 euro ontvangen.
Van 2010 tot 2011 was Starik stadsdichter van Amsterdam. Ter afsluiting van zijn stadsdichterschap verscheen een driedubbeldikke editie van de Amsterdamse daklozenkrant Z!, waarvan in twee weken 20.000 exemplaren[2] werden verkocht.